سردار پاسدار شهيد «محمد رضا پوركيان» سال 1338 در شهرستان آغاجاري- اميديه استان خوزستان متولد شد. پدرش يكي از مقلدان امام خميني محسوب مي شد. به همين علت او نيز از همان آغاز خردسالي با عشق به خميني كبير (ره) پرورش يافت. سال 1344 به مدرسه رفت و ضمن آموختن علوم جديد قرائت قرآن را
فرا گرفت به طوري كه عليرغم سن كم حافظ كل قرآن و بخش زيادي از نهج البلاغه گرديد. اواخر دوره دبيرستان تمام وقت خود را صرف فعال نمودن مسجد جامع اميديه، دعوت از روحانيون، تاسيس كتابخانه اسلامي و جذب جوانان به مسجد و آوردن كتاب هاي ممنوع مذهبي به كتابخانه كرد. نوشتن مقالات و شعارهاي اسلامي بر عليه حكومت يكي ديگر از اقدامات او بود. پوركيان در سال 1354 به علت نوشتن مقاله اي در خصوص ماهيت رژيم و وابستگي او به آمريكا مورد تعقيب قرار گرفت و مدتي بعد در خوزستان بازداشت و در زندان شكنجه شد تا اينكه يكي از افسران ارتش با وساطت بسيار او را از اعدام قطعي نجات داد و محمد رضا به آغوش خانواده بازگشت. وي همزمان با فعاليت هاي سياسي ديپلم رياضي را در اهواز گرفت و در آزمون ورودي دانشگاه در چند رشته پذيرفته شد. او رشته مهندسي عمران دانشگاه اهواز را انتخاب كرد و به همراه دوستانش تشكل دانشجويي را سازمان داد. وي نقش عمده اي در اعتصابات ادارات به خصوص شركت نفت و راهپيمايي ها ايفا نمود. بعد از پيروزي انقلاب به همراه سردار رضايي و دريابان شمخاني در تشكيل سپاه پاسداران نقش بسزايي ايفا كرد. مسئوليت ستاد فرماندهي و قائم مقام سپاه پاسداران اهواز را پذيرفت. سپس براي رسيدگي به نابساماني شهرستان رامهرمز و تاسيس سپاه به آنجا رفت و نقش مهمي در تشكيل هسته هاي مقاومت بسيج خواهران و برادران، اخراج عناصر منافق و دستگيري عناصر وابسته به طاغوت ايفا نمود. آنگاه با گروههاي منافق كه درصدد تجزيه استان خوزستان بودند به مبارزه برخاست و در زمان جنگ تحميلي به عنوان فرمانده سپاه سوسنگرد معرفي شد.
او سرانجام در جاده سوسنگرد- حميديه طي يك نبرد نابرابر به محاصره دشمن درآمد، اما توانست نيروهايش را از چنگال آنها نجات دهد و 5 دستگاه تانك آنها را منهدم سازد. پوركيان در هنگام مقابله با دشمن 23/7/1359 بر اثر اصابت گلوله به پيشاني اش به شهادت رسيد.